Pionierzy Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego byli w dużej mierze samowystarczalni. Działali „na wiarę”, nie posiadając wsparcia finansowego poza tym co posiadali i okazjonalnymi datkami. Te ofiary były oparte na hojności, a nie proporcjonalne do dochodów darczyńcy czy części systematycznego oddawania darów.
W wyniku głębokiego studium biblijnego J.N. Andrewsa, w 1859 roku wprowadzono funkcję dziesięciny. Ellen G. White mocno popierała tą koncepcję. – Bóg opracował plan, dzięki któremu wszyscy mogą się dzielić tym, co otrzymują. Dawanie staje się wtedy nawykiem. Dopóki wszyscy nie wprowadzą w życie planu systematycznej dobroczynności, nie będą spełniać apostolskiej reguły (Świadectwa, tom 3, strona 411).
„System Dziesięciny”, jak zaczęto go później nazywać, obejmował także dobrowolne ofiary. Wielkie misyjne przebudzenie końca XIX i wczesnego XX wieku, zostało zapoczątkowane dzięki planowi „Dzielenia się Dziesięciną” i systematycznym ofiarom członków. W skład tego wchodziły tygodniowe Ofiary Misji Szkoły Sobotniej rozpoczęte w 1877 roku, a później Ofiary Trzynastego Szabatu, Ofiary Urodzinowo-Dziękczynne i Inwestycje Misyjne Szkoły Sobotniej.
Zobacz klipy promujące ofiarność:
