Kwartalnik „Lekcje Biblijne”

Pozyskiwanie ludzi dla Boga. Radość z udziału w Jego misji. Zdarza się, że przyjęcie jakiejś myśli wywołuje głęboką zmianę w naszym życiu. Przed laty wraz z moimi kolegami uczestniczyłem w pewnym zebraniu duchownych. Dyskusja zeszła na temat dzielenia się naszą wiarą, dawania świadectwa i ewangelizacji. Wtedy jeden z moim przyjaciół stwierdził:

— Misja jest w zasadzie dziełem Boga. On posługuje się wszystkimi zasobami nieba, by uratować naszą planetę. Naszym zadaniem jest z radością współdziałać z Bogiem w Jego dziele ratowania zgubionych ludzi.

Poczułem wtedy, jak gdyby ktoś zdjął mi z ramion wielki ciężar. Nie jest moim zadaniem uratowanie zgubionego świata. To jest dzieło Boga. Ja mam obowiązek jedynie współdziałać z Nim w tym, co On już czyni.

Pogląd, że misja jest dziełem Boga, został objaśniony w Piśmie Świętym. Salomon wyraził to następująco: „[Bóg] nawet wieczność włożył w ich serca” (Koh 3,11). Gdy człowiek rodzi się na tym świecie, Bóg zaszczepia głęboko w jego umyśle pragnienie wieczności. Chrześcijański teolog Aureliusz Augustyn (354-430) napisał: „Stworzyłeś nas bowiem jako skierowanych ku Tobie. I niespokojne jest serce nasze, dopóki w Tobie nie spocznie”^[1]. Według apostoła Jana Jezus jest światłem oświecającym każdego człowieka rodzącego się w naszym świecie (zob. J 1,9). Bóg nie tylko umieścił w każdym z nas tęsknotę za Nim, ale także posyła do nas Ducha Świętego, by pociągał nas do Niego.

Wszelkie pragnienie czynienia dobra i wszelkie przekonanie o grzechu jest skutkiem działania Ducha Świętego. Wszelkie pragnienie dobra oraz skłonność do uprzejmości i niesamolubności są motywowane przede wszystkim przez Niego. Choć nie w pełni to rozumiemy, a czasami nawet sobie tego nie uświadamiamy, Duch Święty działa w nas, by pociągać nas do Jezusa (zob. J 16,7-15), bo to właśnie sam Jezus jest największym darem.

Gdy ludzkość była beznadziejnie pogrążona w grzechu i skazana na wieczną śmierć, Bóg w swej miłości rozpoczął działanie. Łukasz zacytował słowa Jezusa, który powiedział:

— „Przyszedł bowiem Syn Człowieczy, aby szukać i zbawić to, co zginęło” (Łk 19,10).

Apostoł Paweł napisał zaś: „Bóg zaś daje dowód swojej miłości ku nam przez to, że kiedy byliśmy jeszcze grzesznikami, Chrystus za nas umarł” (Rz 5,8). Bóg podjął inicjatywę w kwestii naszego zbawienia. Chrystus opuścił chwałę i wspaniałość nieba i przyszedł na ten grzeszny i mroczny świat z misją odkupienia.

Zanim uczyniliśmy jakikolwiek niezdarny krok w Jego stronę, Bóg uczynił szereg ogromnych kroków ku nam. Zanim powierzyliśmy Mu nasze życie, On zapewnił nam zbawienie przez ofiarę Jezusa. Byliśmy Jego wrogami, a mimo to On był naszym Przyjacielem. Odwróciliśmy się od Niego, ale On zwrócił ku nam swoje oblicze. Nie interesowaliśmy się Nim, ale On troszczył się o nas niezmiernie.

W 15. rozdziale Ewangelii Łukasza Jezus został przedstawiony jako dobry pasterz niestrudzenie szukający swojej zgubionej owcy, a także porównany do kobiety usilnie szukającej w domu zgubionej monety oraz do ojca wyczekującego powrotu marnotrawnego syna. W tym kontekście warto rozważyć zdumiewający komentarz Ellen G. White: „Wielki plan odkupienia został ułożony przed założeniem świata. Chrystus nie był sam w tym niezwykłym przedsięwzięciu odkupienia człowieka. Podczas niebiańskiej narady — zanim świat został stworzony — Ojciec i Syn zawarli przymierze polegające na tym, iż jeśli człowiek okaże się niewierny Bogu, Chrystus, który jest jedno z Ojcem, zajmie miejsce przestępcy i poniesie sprawiedliwą karę, jaka musi spaść na grzesznika”^[2].

Zastanów się nad tym przez chwilę. Mamy niesamowity przywilej i ogromny obowiązek, jak również wielką radość wynikającą z uczestniczenia w misji Chrystusa i współdziałania z Nim. To właśnie będziemy studiować w tym kwartale.^[3]

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

^[1]  Augustyn, Wyznania 1,1, Warszawa 1992, wyd. 4, s. 27 (przyp. red.).

^[2]  Ellen G. White, w: Advent Review and Sabbath Herald, 15.11.1898.

^[3]  Mark Finley, autor Lekcji Biblijnych 3/2020, mieszka w amerykańskim stanie Connecticut. Jest międzynarodowym ewangelistą. W latach 2005-2010 był zastępcą przewodniczącego ogólnoświatowego Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego. Po przejściu na emeryturę pomaga obecnemu przewodniczącemu ogólnoświatowego Kościoła. Ma żonę Ernestine, troje dzieci i pięcioro wnuków (przyp. red.).