Sesja Generalnej Konferencji – Dzień 6.

[vc_row][vc_column][vc_column_text]

Za nami szósty dzień obrad 60. Sesji Generalnej Konferencji Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego. Zapraszam na krótką relację z najważniejszych wydarzeń.

Dyskusja nad fundamentalnymi zasadami wiary

We wtorek delegacji 60. Sesji Generalnej Konferencji zakończyli prace nad korektą treści 28. fundamentalnych zasad wiary Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego. Po wcześniejszych dyskusjach, przeformułowano brzmienie Zasady 6. – „Stworzenie”. Chodziło przede wszystkim o doprecyzowanie i wzmocnienie niektórych sformułowań. W treści tej zasady jeszcze mocniej podkreślono wiarę adwentystów w sześciodniowy literalny tydzień stworzenia i literalny szabat – pamiątkę stworzenia oraz stworzenie człowieka na podobieństwo Boga.

W połączeniu z tą zasadą, przyjęto również zmiany w Zasadzie 8.– „Wielki bój”, włączając do niej zapis o uznaniu potopu jako części historycznego (dosłownego) rozumienia treści zawartych w Księdze Rodzaju 1-11. Przyjęto także Zasadę 1. – „Biblia”, w brzmieniu jeszcze bardziej wzmacniającym przekonanie o Boskim natchnieniu Pisma Świętego. W Zasadzie 24. – „Świątynia”, wprowadzono jedynie zamianę jednego określenia. Jeszcze przed południem delegaci przyjęli oświadczenie o zaufaniu pismom Ellen G. White. Oświadczenie takie przyjmowane jest na każdej Generalnej Konferencji Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego.

W popołudniowej części programu kontynuowano rozpoczęte dwa dni wcześniej prace nad „Prawem Zborowym”, zajmując się zapisami poświęconymi diakonatowi, oddziałowi Tabity, młodzieży – wprowadzając tu zapisy o Adventist Youth Ministry – służbie zajmującej się pracą z młodzieżą. Do „Prawa zborowego” wprowadzono zapisy dotyczące Adventurer Club (zuchy), oraz „Ambassador Ministry” – programowi dla młodzieży w wieku 16-21 lat. Te zapisy będą mieć przede wszystkim zastosowanie w miejscach, gdzie znajdują się adwentystyczne szkoły, a także redakcyjne zmiany dotyczące kompetencji i obowiązków rady zboru. Dokonano również wyboru kolejnych dyrektorów instytucji Generalnej Konferencji.

Program wieczorny

Każdy z programów wieczornych na 60. Sesji Generalnej konferencji ma zaskakujący przebieg. Dzisiejszy rozpoczął się od pozdrowień przekazanych przez Cesara Garcię, przewodniczącegoŚwiatowej Rady Menonitów. Menonici, inaczej nazywani anabaptystami, to ruch protestancki powstały w latach 30-tych XVI wieku w Holandii. Anabaptyści od połowy XVI wieku mieszkali w Polsce, gdzie znaleźli schronienie przed prześladowaniami religijnymi, Holenderscy osadnicy zasłynęli osuszeniem bagien na Żuławach i dostosowaniem ich do upraw.

Dzisiejszego wieczoru zobaczyliśmy również prezentację dwóch potężnych wydziałów. Wydział Północnej Azji i Pacyfiku to najludniejszy wydział świata, a w jego skład wchodzą takie kraje jak Chiny, Japonia czy Korea. W siedmiu krajach tego regionu mieszka łącznie 1,5 miliarda ludzi. Jego działalność to bardzo aktywna indywidualna misja wyznawców, ale też mnóstwo szpitali, szkół oraz profesjonalne studia radiowo-telewizyjne.

Prezentacja Wydziału Południowoamerykańskiego skupiła się na dwóch symbolicznych postaciach – brazylijskiej misjonarce, która przygotowała do chrztu dwa tysiące więźniów oraz na adwentystycznym misjonarzu, który zamieszkuje najdalej wysunięty na południe region świata –Antarktydę.

Ordynacja kobiet

Kościół Adwentystów Dnia Siódmego wyznaje zasadę powszechnego kapłaństwa według której każdy wierzący jest powołany do służby Bogu, niezależnie od płci. Mówi o tym 14 zasada wiary Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego, którą cytujemy poniżej:

14. Jedność ciała Chrystusowego

Kościół jest jednym ciałem z wieloma członkami, powołanymi z każdego narodu, pokolenia, języka i ludu. W Chrystusie jesteśmy nowym stworzeniem. Nie mogą dzielić nas różnice rasowe, kulturowe, narodowościowe, czy też związane z wykształceniem. Nie może również istnieć podział na mniejszych i większych, bogatych i biednych oraz mężczyzn i kobiety. Wszyscy jesteśmy równi w Chrystusie, który przez jednego Ducha połączył nas w jednej wspólnocie zarówno z Nim, jak i wzajemnie ze sobą. Powinniśmy zatem służyć i przyjmować usługiwanie bez wyróżnień czy ograniczeń. Dzięki objawieniu Jezusa Chrystusa w Piśmie Świętym, dzielimy wspólnie tę samą wiarę i nadzieję oraz dzielimy się ze wszystkimi tym samym poselstwem. Ta wspólnota ma swoje źródło w jedności Trójjedynego Boga, który przyjął nas jako swoje dzieci (zob. Rz 12,4−5; 1 Kor 12,12−14; Mt 28,19−20; Ps 133,1; 2 Kor 5,16−17; Dz 17,26−27; Ga 3,27−29; Kol 3,10−15; Ef 4,14−16; 4,1−6; J 17,20−23).

Wraz ze zmianami pozycji kobiety w społeczeństwie, wzrastał także zakres aktywności kobiet w Kościele. Kobiety zaczęły pełnić funkcje starszych zborów, były zatrudniane w Kościele, a w końcu w niektórych częściach świata zaczęły pełnić funkcje pastorów ale bez ordynacji pastorskiej.

Z różnych części świata – przede wszystkim Europy i Północnej Ameryki już jakiś czas temu zaczęły płynąc propozycji przyjęcie w Kościele ordynacji pastorskiej kobiet, łącznie z próbami wprowadzenia tego w życie.

Generalna Konferencja poprosiła o wstrzymanie tej praktyki i w 2010 roku w Atlancie ) powołała Komitet Teologii Ordynacji (TOSC), którego zadaniem było przygotowanie – na podstawie stanowisk 13 wydziałów wykonujących misję Kościoła w świecie – rekomendacji dla Zjazdu Generalnej Konferencji w 2015 roku. Niezależnie od komisji Generalnej Konferencji, swoje badania teologiczne prowadziły wydziały – m.in. Wydział Transeuropejski przygotował ponad 700-stronicowy dokument.

W wyniku dwuletniej pracy komitet przygotował 3 odmienne stanowiska [1] [2] [3]. Dyskusja nad raportem TOSC wykazała, że trudno będzie przyjąć którekolwiek z nich. Wiceprzewodniczący Generalnej Konferencji, pastor Artur Stele, który przewodniczył komisji jako dyrektor Instytutu Badań Biblijnych stwierdził, że „problem nie znalazł teologicznego rozwiązania, a zatem sprawa powinna zostać rozstrzygnięta na gruncie administracji kościelnej”. Wypowiedź ta była ważna z dwóch względów: po pierwsze zwróciła uwagę, że kwestia ordynacji nie jest zagadnieniem teologicznym, po drugie – utorowała drogę do podjęcia decyzji o skierowaniu wniosku do rozstrzygnięcia przez delegatów podczas przyszłorocznego zgromadzenia w San Antonio, co było novum w dotychczasowej praktyce przygotowywania agendy Sesji Generalnej Konferencji  (brak konkretnej rekomendacji) W wyniku głosowania przyjęty został wniosek o przedstawienie Zjazdowi Generalnej Konferencji pytania, czy zgadza się, aby rady wydziałów na swych terytoriach  podjęły decyzje dotyczące ordynacji kobiet w służbie ewangelii. Takie rozwiązanie byłoby w praktyce najbardziej zbliżone do stanowiska nr 3 postulującego uwzględnienie czynnika kulturowego przy podejmowaniu decyzji.,   Pytanie brzmiało:  „Czy należy zaakceptować, by rady wydziałów Generalnej Konferencji, o ile uznają to za stosowne na swoim terenie, pozwalały na ordynowanie kobiet w służbie pastorskiej? Tak czy nie?”. (60 SDA General Conference Agenda, s. 69-2).

Pozytywna odpowiedź oznaczałaby, że Generalna Konferencja nie widzi biblijnych przeszkód we wprowadzeniu ordynacji kobiet, ale każdy Wydział Kościoła ma samodzielnie zadecydować, czy biorąc pod uwagę społeczny kontekst, kulturę i obyczaje na jego terenie (np. miejsce kobiety w społeczeństwie, ewentualny autorytet kobiety jako duchownego) istnieją warunki do wprowadzenia ordynacji pastorskiej kobiet. Wg dotychczas przyjętego porządku w Kościele Adwentystów Dnia Siódmego decyzje o ordynacji pastorskiej zapadają na poziomie unii (kościołów krajowych lub regionalnych) w porozumieniu z diecezją.

[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_text_separator title=”San Antonio, Stany Zjednoczone `{`R. Krok/AAI; fot. TED`}`” title_align=”separator_align_right” el_width=”100″][/vc_column][/vc_row]