Uchwała Jubileuszowa Rady Kościoła Adwentystów z okazji 100-lecia odzyskania przez Polskę niepodległości

UCHWAŁA JUBILEUSZOWA
Rady Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego
w Rzeczypospolitej Polskiej
z okazji 100-lecia odzyskania przez Polskę niepodległości

W 100-lecie odzyskania przez Polskę niepodległości Rada Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w Rzeczypospolitej Polskiej, kierując się biblijnymi zaleceniami, by oddawać, co boskie, Bogu, a co cesarskie, cesarzowi; szanować władze zwierzchnie; miłować bliźnich, a nawet nieprzyjaciół; ze wszystkimi, o ile to od nas zależy, utrzymywać pokój; o wszystko się modlić i za wszystko Bogu dziękować oraz by w losach przodków upatrywać pouczenia odnośnie do naszej przyszłości – uchwaliła, co następuje:

Pomni nie tylko stu dwudziestu trzech lat zaborów, odebrania naszemu Narodowi wolności i wszystkiego, co z tym związane: tragicznego losu obrońców naszej ziemskiej Ojczyzny, ich śmierci, więzienia, zsyłek, konfiskat, prób wymazania z mapy Europy nie tylko Polski jako państwa, ale również prób wynarodowienia Polaków, ograbienia nas z naszego języka, naszej kultury i wspólnego dziedzictwa – nie możemy jednak pominąć milczeniem przyczyn utraty ówczesnej państwowości i wolności.

A nie były to tylko powody zewnętrzne, w postaci agresywnie i zaborczo nastawionych państw sąsiednich pragnących wykorzystać słabość
I Rzeczypospolitej. Niestety były to przede wszystkim powody wewnętrzne, z prywatą magnaterii na czele, źle pojętą złotą wolnością szlachecką, która przerodziła się w nieposzanowanie praw własnego państwa, podziały i anarchię. Do tego trzeba również dodać brak reform lub ich opóźnienie. Nie bez znaczenia było również dyskryminowanie niekatolików, jako pokłosie kontrreformacji, która zgasiła w I  Rzeczypospolitej tak pięknie rozpalający się płomień XVI-wiecznej polskiej reformacji protestanckiej.

Świętowanie 100-lecia odzyskania niepodległości bez tej krótkiej refleksji nad tym, co doprowadziło do jej wcześniejszej utraty może nam grozić niechcianą powtórką z historii. Prawdziwa wolność bowiem od zawsze wyrażała się w posłuszeństwie prawu i w przestrzeganiu porządku. Wolność zaś bez prawa sprowadza niewolę, zarówno w sensie duchowym, jak i politycznym.

Dlatego jako społeczność Kościoła adwentystów, będąca z woli Bożej integralną częścią Narodu Polskiego, pragniemy zwrócić się do Boga z prośbą o wybaczenie.

Wybacz nam miłosierny Boże, że jako Naród wielokroć lekceważyliśmy Twoje przykazania, nie doceniając wolności i innych błogosławieństw, które z Twojej ręki otrzymywaliśmy i otrzymujemy. Przepraszamy za nasz egoizm oraz ducha niezgody i podziałów; za nasz brak miłości czy choćby szacunku do bliźnich; za nasze samolubstwo i dojmująco powszechną obojętność na ciężki los innych.

Jednocześnie pragniemy wyrazić Ci, Boże, ogromną wdzięczność  za wszystkich polskich patriotów, którzy niestrudzoną pozytywistyczną pracą przez cały okres zaborów, podtrzymywali i pielęgnowali polskość i dzięki którym mogła ona przetrwać do dnia odzyskania niepodległości w 1918 roku.Dziękujemy też za tych, którzy oddawali za Ojczyznę życie, tak rozumiejąc swój względem Niej obowiązek. Cześć ich pamięci! Dziękujemy za tych, którzy, gdy odzyskaliśmy już wolną Ojczyznę poświęcili Jej całe swoje serce, by ją rozwijać; za kolejne pokolenia Polaków, które od 1918 roku przez okres międzywojenny, okupacji, stalinizmu, PRL oraz III RP, do dziś, robiły wszystko, co w ich mocy dla dobra Polski i Polaków oraz dobra wszystkich, którym miła jest nasza Ojczyzna.

Na końcu pragniemy prosić naszego łaskawego Boga o pokój dla naszej Ojczyzny, wewnętrzny i zewnętrzny; o mądrość dla przywódców naszego państwa, tych obecnych i tych przyszłych – by ich rządy każdemu obywatelowi kojarzyły się ze sprawiedliwością i służbą dla dobra wszystkich. Mając też nieustannie w pamięci słowa naszego Pana Jezusa Chrystusa: „Jeżeli więc Syn obdarzy was wolnością, będziecie naprawdę wolni”, chcemy prosić, i wzywamy innych do modlitwy, o wyzwolenie nas z prawdziwej niewoli – grzechu, obojętności, nienawiści, nietolerancji, ksenofobii i pogardy dla drugiego człowieka. Prośmy Boga o pojednanie – nas z Nim i nas między sobą. Abyśmy mogli wszyscy razem spotkać się już niedługo w lepszej Ojczyźnie – tej, o którą Pan Jezus uczył nas modlić się słowami: „Przyjdź Królestwo Twoje”.

Boże, błogosław Naród Polski! Amen!

Warszawa,  31 października 2018 roku