Wydział Transeuropejski a kwestia ordynacji kobiet
[vc_row][vc_column][vc_column_text]
Oświadczenie przedstawione 25 sierpnia 2012 roku na Europejskiej Konferencji Pastorów w słoweńskim kurorcie Rogaška Slatina.
Wydział Transeuropejski podlega Generalnej Konferencji Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego, tj. realizuje jej kierunek działania, z wyjątkiem przypadków gdy po złożonym wniosku otrzymuje pozwolenie na przyjęcie nieco innej linii postępowania w danej sprawie niż pozostałe jednostki administracyjne Kościoła. Jedenaście unii tworzących Wydział Transeuropejski podlega Generalnej Konferencji (i Wydziałowi Transeuropejskiemu), stwierdzając w swoich statutach i przepisach okołostatutowych, że ich wiara, porządek kościelny i kierunki działania będą pozostawać w zgodzie z wiarą, porządkiem kościelnym i kierunkami działania Generalnej Konferencji (i Wydziału Transeuropejskiego).
Przepisy te, zawarte w naszym prawie kościelnym, wyjaśniają stanowisko zajęte przez Komitet Wykonawczy Generalnej Konferencji w sprawie ordynacji kobiet do służby kaznodziejskiej.
Sprawa ordynacji pastorskiej kobiet w Wydziale Transeuropejskim trwa co najmniej od 1982 roku, odkąd niemal co roku podejmowane są protokołowane czynności dotyczące odnośnych dyskusji, wniosków unii, przyjęcia nowych kierunków działania i przychylenia się do wniosków niektórych unii. W latach 80 ubiegłego wieku kwestie te dotyczyły przeważnie ordynacji kobiet na urząd starszego zboru i urząd diakonisy. Ordynacja kobiet na starszych zboru została przyjęta na sesji Generalnej Konferencji w 1990 roku, ordynacja diakonis zaś na sesji Generalnej Konferencji w 2010 roku.
W maju 1989 roku po rewizji stanowisk naszych unii w sprawie ordynacji kobiet wyraźna większość opowiedziała się przeciwko ordynacji pastorskiej kobiet, choć niekoniecznie uzasadniano to sprzecznością z Biblią.
Przepisy Generalnej Konferencji od 1990 roku zezwalały na ordynowanie kobiet na starszych zboru, zatrudnianie kobiet jako pomocników w posłudze pastorskiej (pod warunkiem posiadania przez nie statusu ordynowanych starszych zboru) oraz mianowanie kobiet do sprawowania na terenie unii posługi typu pastorskiego. Stopniowo doprowadziło to do większej otwartości, a nawet poczucia silnej potrzeby ordynowania kobiet do służby kaznodziejskiej w Wydziale Transeuropejskim. W przypadku kilku unii bardziej się to uwidoczniło, prawdopodobnie z racji uwarunkowań kulturowych.
Odpowiadając na działania podjęte w latach 90 ubiegłego wieku oraz w pierwszym dziesięcioleciu XXI wieku, Wydział Transeuropejski przez kilka lat organizował regularnie rady kobiet pełniących funkcje pastorskie. Ponieważ z całą powagą traktowaliśmy uwagi tej grupy pracowników kościelnych – płace, warunki zatrudnienia, tytuły oraz zakres obowiązków pastorów obojga płci zaczęły się ujednolicać w coraz większej liczbie unii. Osiemnastego listopada 2009 roku Komitet Wykonawczy Wydziału Transeuropejskiego uchwalił jednogłośnie wniosek o „Rewizji wytycznych w zakresie mianowania pracowników kościelnych”, w którym uczyniono dla Wydziału Transeuropejskiego wszystko, co tylko można było zrobić w ramach kierunku działania zmierzającego do równouprawnienia płci w posłudze pastorskiej.
W miesiącach styczeń – marzec 2010 roku Jan Paulsen, przewodniczący Generalnej Konferencji, zainicjował przeprowadzenie wśród trzynastu światowych wydziałów adwentystycznych sondażu na temat ordynacji kobiet. Wydział Transeuropejski zachęcał do wypełnienia ankiety każdą ze swoich unii. Ostatecznie wszystkie nasze unie jednogłośnie uznały, że nie istnieją biblijne przeciwwskazania do ordynacji kobiet, toteż Generalna Konferencja mogłaby upoważnić Wydział Transeuropejski do udzielenia chętnym uniom prawa ordynacji kobiet na pastorów. Na jedenaście unii obecnego Wydziału Transeuropejskiego przewodniczący tylko jednej stwierdził, że nie będzie ona teraz ordynować kobiet na pastorów, nawet gdyby miała ku temu odgórne zezwolenie, przy czym nie miał nic przeciwko praktykowaniu tego w innych uniach. Większość światowych wydziałów nie podzielała jednak naszego poglądu, wobec czego członkowie Generalnej Konferencji postanowili nie przedkładać sprawy na sesji Generalnej Konferencji, która miała się odbyć za kilka miesięcy.
Kwestia ta na sesji Generalnej Konferencji w połowie 2010 roku w Atlancie (USA) została jednak podniesiona w związku z dyskusją nad ordynacją diakonis i ostatecznie przyjęciem takowej. Na sesji podjęto uchwałę, że Kościół zrewiduje teologię ordynacji, aby lepiej zrozumieć, czym ordynacja tak naprawdę jest: Skoro bowiem Kościół może ordynować kobiety na starszych zboru i diakonise, to dlaczego nie na pastorów? Dysponujemy już szczegółowym harmonogramem rewizji, z którego wynika, że będzie to zakrojone na szeroką skalę studium, obejmujące nie tylko ordynację kobiet, lecz także wszelkie aspekty ordynacji w Kościele. Każdy wydział poproszono o dostarczenie odnośnego raportu za pośrednictwem wydziałowego komitetu badań biblijnych: najpierw ma zostać zaopiniowany przez wydziałowe unie, potem uchwalony przez wydziałowy komitet wykonawczy, a następnie przesłany do Instytutu Badań Biblijnych Generalnej Konferencji. Komitet wykonawczy naszego Wydziału Transeuropejskiego, w pełni zaangażowanego w tę pracę, zostanie poproszony o zatwierdzenie stosownego raportu w listopadzie 2013 roku. Następnie organ koordynujący przy Generalnej Konferencji przyjrzy się analizom dokonanym przez wszystkie trzynaście wydziałów i przygotuje własny raport, który członkowie Generalnej Konferencji otrzymają latem 2014 roku. Jeśli doroczna jesienna Rada Generalnej Konferencji w październiku 2014 roku zarekomenduje stosowny wniosek delegatom sesji Generalnej Konferencji, która odbędzie się w San Antonio w 2015 roku, zostanie on wówczas poddany pod głosowanie. My, Wydział Transeuropejski, aktywnie uczestniczący w rewizji kwestii ordynacji, czekamy na jej rozstrzygnięcie, wierząc, że Duch Boży przyniesie swojemu Kościołowi w tej sprawie właściwe rozwiązanie.
W listopadzie 2010 roku Komitet Wykonawczy Wydziału Transeuropejskiego uchwalił dokument pt. „Stanowiska przywódcze a ordynacja kobiet”, ustosunkowujący się do konfliktu pomiędzy nadzwyczajnymi problemami misyjnymi, z którymi boryka się Kościół, a z jednej strony potrzebą zmobilizowania wszystkich naszych członków, zarówno kobiet jak mężczyzn, oraz z drugiej strony stanowiskiem Kościoła w sprawie ordynacji kobiet. W dokumencie zawarto cztery następujące postulaty skierowane do Generalnej Konferencji (kursywą zaznaczono reakcje na nie):
- Domagamy się nadania priorytetowego charakteru rewizji teologii ordynacji, zgodnie z uchwałą podjętą na sesji Generalnej Konferencji w Atlancie. Generalna Konferencja przychyliła się do wniosku.
- Domagamy się zweryfikowana przez Generalną Konferencję przepisów i wniesienia do nich poprawek polegających na wyeliminowaniu różnicującego płcie słownictwa oraz stworzeniu mężczyznom i kobietom równych szans dostępu do wszystkich stanowisk przywódczych. Na wniosek nie udzielono oficjalnej odpowiedzi, toteż nadal będziemy o nią zabiegać w Sekretariacie Generalnej Konferencji.
- Domagamy się zróżnicowania statutów modelowych i przepisów okołostatutowych, tak aby dostosować je do wyjątkowych potrzeb Wydziału Transeuropejskiego poprzez wprowadzenie sformułowania: „przewodniczącymi diecezji i unii są pastorzy ordynowani lub mianowani”. Jest to według nas kwestia niecierpiąca zwłoki, wobec czego uprzejmie domagamy się, aby jak najszybciej się nią zajęto, przy czym nie później niż w terminie dorocznej jesiennej Rady Generalnej Konferencji w 2011 roku. Wniosek został przedstawiony w październiku 2011 roku, ale za obopólną zgodą nie poddano go pod głosowanie, ponieważ podobny wniosek, tyle że dotyczący przewodniczących diecezji, złożony przez Wydział Północnoamerykański, został w głosowaniu odrzucony.
- Domagamy się od Generalnej Konferencji pozwolenia na ordynowanie kobiet do służby kaznodziejskiej na terenie Wydziału Transeuropejskiego, aby stworzyć parytet między pastorami płci męskiej i żeńskiej, a także stosowania w tej sferze identycznego postępowania, które dotyczy obecnie ordynowania i uwierzytelniania kaznodziejów płci męskiej. Do wniosku nie ustosunkowano się, oczekuje on na wyniki rewizji teologii ordynacji.
W listopadzie 2011 roku, po głosowaniu na dorocznej jesiennej Radzie Generalnej Konferencji, Wydział Transeuropejski z modlitwą rozważył, jak odpowiedzieć na jej postanowienia. Po szeroko zakrojonych konsultacjach i zasięgnięciu opinii naszych unii zdajemy sobie sprawę, że jako część ogólnoświatowej wspólnoty, musimy się zastosować do decyzji całego Kościoła. Komitet postanowił zatem:
- potwierdzić swoje poparcie dla roli kobiet w Wydziale Transeuropejskim, które piastują przywódcze stanowiska, pełnią funkcję pastorów lub należą do tzw. laikatu;
- aktywnie działać na rzecz coraz większego udziału kobiet na stanowiskach przywódczych w Wydziale Transeuropejskim oraz przedstawić na corocznej wiosennej Radzie Wydziału Transeuropejskiego w 2012 roku stosowny harmonogram. Prace w tym kierunku trwają.
Oczywiście, pozostaje zasadnicze pytanie, co na temat ordynacji mówi Biblia. Naszej odpowiedzi udzielimy w listopadzie 2013 roku w oparciu o zakrojone na szeroką skalę studium. Przedtem jednak chciałbym was wszystkich prosić o modlitwę w tej intencji. Bez Ducha Bożego i Chrystusowego nie jesteśmy w stanie nic uczynić. Możecie się jednak nie tylko modlić, ale też przestudiować zagadnienie osobiście, aby zrozumieć, czego na ten temat uczy Słowo Boże.
Pomocna w tym może się okazać poświęcona ordynacji kobiet broszura pastora Johna Lorencina, dostępna w języku angielskim pod tytułem: „Priestly Ministry in the Old and the New Testament: Should Women Be Ordained?” (Służba kapłańska w Starym i Nowym Testamencie. Czy należy ordynować kobiety?). Pastor Lorencin do 1994 roku był przewodniczącym Unii Jugosłowiańskiej, mocno przeciwnym ordynacji kobiet. Jak przyznaje, tradycyjny pogląd wyznawał nie bez wpływu otaczającej go kultury, a konkretnie trzech wielkich ugrupowań religijnych: prawosławia, islamu i katolicyzmu. Ponieważ nie wyrobił sobie opinii na podstawie Pisma Świętego, po przejściu na emeryturę postanowił je od tej strony przestudiować.
W swojej publikacji, skreślonej prostym językiem, bada pod tym kątem całą Biblię. Odkrywa, że w Nowym Testamencie Chrystus przejął starotestamentowy urząd kapłański, tym samym znosząc go. Jezus wypełnił system ofiarniczy i stał się naszym arcykapłanem w niebiańskiej świątyni, gdzie teraz w naszym imieniu ofiarowuje Bogu swoje zasługi. Jako nasz arcykapłan, jest też głową Kościoła, w którym wszyscy wierzący, mężczyźni i kobiety, są kapłanami w równej mierze.
Lorencin pisze też, że w Biblii słowa „ordynacja” nie występuje. Owszem, użyto go w Biblii Króla Jakuba z 1611 roku, ale w oparciu o XIV- i XV-wieczne przekłady katolickie. Pastor Lorencin ostrzega zatem przed wpływami katolicyzmu na ordynację pastorską, zakorzenionymi w pogańskim systemie awansowania (łac. ordinatio) na rzymskie stanowiska państwowe wyższej rangi (łac. ordo). Wszelka ordynacja o specjalnym statusie lub charakterze, nieobecna wcześniej poprzez dar Ducha Świętego, nie ma podstaw biblijnych. Ordynacja jest zatem dziełem Ducha Świętego, Kościół zaś tylko ją rozpoznaje i zatwierdza. Wiele kwestii poruszonych w broszurze podejmuje też publikacja „Seventh-day Adventist Encyclopedia” z 1996 roku pod hasłem ordination 'ordynacja’.
Oczywiście, istnieje wiele innych pozycji poświęconych tej problematyce. Wykładowcy z Andrews University na przykład zebrali artykuły na ten temat w jednym tomie pt. „Women in Ministry” (Kobiety w służbie kaznodziejskiej), nadal dostępnej, bardzo cennej publikacji. Można też na tym miejscu wspomnieć szanowanego wykładowcę Newbold College doktora Jana Barnę, który w 2009 roku obronił pracę doktorską na ten temat i obecnie prowadzi rozmowy dotyczące warunków jej wydania. Barna, stosując zasady hermeneutyki, bada stanowisko Biblii w tej sprawie.
Nigdy nie kryłem swoich osobistych przekonań. Uważam ordynację kobiet za biblijną i właściwą. Martwi mnie tylko, czy uporamy się z tą ważną kwestią w zgodzie i we współpracy z ogólnoświatowym Kościołem. Wiem, że Bóg pobłogosławi nasze wspólne wysiłki badania jego Słowa i podzielenia się efektami z naszymi braćmi i siostrami na całym świecie. Według mnie najlepsza rzecz, którą w obecnej sytuacji możemy uczynić, to modlić się, aby Duch Boży doprowadził swój Kościół do zrozumienia tej kwestii zgodnie ze swoją wolą. Jako spadkobiercy reformacji, spójrzmy na tę kwestię z duchowej perspektywy i prośmy Boga o zrozumienie jego prawdy. Uczyńmy to w duchu wzajemnego poszanowania, wiedząc, że wszyscy szukamy prawdy, i pamiętając o Chrystusowej obietnicy, że Duch Święty „wprowadzi [n]as we wszelką prawdę”.
© Bertil Wiklander/tedNEWS
Tłum. Paweł Jarosław Kamiński dla www.adwentysci.waw.pl
[/vc_column_text][vc_text_separator title=”Materiały” el_width=”100″][vc_column_text]Oświadczenie[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]